Afgelopen winter fietste ik ter voorbereiding op mijn “Bruggen en beelden”-fietstocht over het Nassauplein. Hier staat een beeldhouwwerk van Hildo Krop. Hij is bekend als de stadsbeeldhouwer van Amsterdam, maar je vindt zijn beelden op vele plekken in Nederland, waaronder dus ook in Den Haag.

Dit beeld is een monument ter nagedachtenis aan gevallen personeelsleden van de PTT tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vaker voorbijgefietst, maar nooit eerder bij stilgestaan. Goed om toch eens te doen. Het plein, dat meer iets weg heeft van een statige laan met een groot plantsoen in het midden, is een prima plek voor een beeld, en zeker voor een monument. Dit monument stond overigens oorspronkelijk niet hier, maar bij het voormalig directiekantoor van de PTT aan de Zeestraat. Er staat trouwens nog een ander monument op het Nassauplein (ga maar eens kijken, of fiets eens met mij mee). De beelden staan op het plein mooi in de ruimte, en ondanks dat er wel verkeer omheen rijdt, voelt het er niet druk. Het beeld en de tekst op de sokkel van oorlogsmonument maken indruk, op een eenvoudige manier. Twee liggende figuren, een man en een vrouw, beelden de gevallenen uit. Sint-Joris en de draak geven de strijd van het goede tegen het kwade weer. En de ferm rechtopstaande man bovenop het monument beeldt de herrijzenis uit. Mooi. Indrukwekkend. Maar wel een beetje smoezelig. Zo gaat dat, de tand des tijds laat zijn sporen na.

Een paar maanden later staat het monument enige tijd in de steigers. Als ik op een mooie dag in de zomer weer voorbijfiets is het werk klaar en kan ik het resultaat zien. Het beeld is letterlijk stralend wit geworden en tekent zich duidelijk af tegen de blauwe lucht. Weer als nieuw. Prachtig. En nog indrukwekkender. “Schoon” en “schoonheid” liggen hier ineens heel dicht bij elkaar, zoals in België, waar vele musea zijn die “Museum der schone kunsten” heten. Maar dat heeft daar natuurlijk niets te maken met hogedrukreinigers, plumeaus of groene zeep.